ട്രംപിന്റെ താരിഫ് ഭീഷണി; ചൈന ഇന്ത്യയുടെ വിശ്വസ്ത സുഹൃത്തോ?

അമേരിക്കൻ പ്രസിഡൻ്റ് ഡൊണാൾഡ് ട്രംപിൻ്റെ താരിഫ് ഭീഷണികൾ ഇന്ത്യയെ ഒരു വഴിത്തിരിവിലേക്ക് എത്തിച്ചിരിക്കുകയാണ്. ഇന്ത്യൻ ഉൽപ്പന്നങ്ങൾക്ക് അമേരിക്കൻ വിപണി പെട്ടെന്ന് അപ്രാപ്യമായതോടെ, സ്വാഭാവികമായും ചൈനയിലേക്ക് തിരിയാനുള്ള പ്രവണത വർദ്ധിച്ചു. ഷാങ്ഹായ് കോ-ഓപ്പറേഷൻ ഓർഗനൈസേഷൻ (എസ്‌സി‌ഒ) ഉച്ചകോടിയിൽ പ്രധാനമന്ത്രി നരേന്ദ്ര മോദിയും ചൈനീസ് പ്രസിഡൻ്റ് ഷി ജിൻപിങ്ങും തമ്മിൽ നടന്ന കൂടിക്കാഴ്ച, ഈ നീക്കത്തിന് കൂടുതൽ പ്രാധാന്യം നൽകുന്നു. ഇരുരാജ്യങ്ങളും തമ്മിലുള്ള തർക്കങ്ങൾ പരിഹരിക്കുന്നതിനും, വ്യാപാര ബന്ധം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിനും ധാരണയായി. എന്നാൽ, ഈ പുതിയ സാഹചര്യത്തിൽ, യു.എസ്. താരിഫ് യുദ്ധത്തെ നേരിടാൻ ഇന്ത്യക്ക് ചൈനയെ എത്രത്തോളം വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയും എന്ന ചോദ്യം വളരെ പ്രധാനമാണ്.

ചൈന: താത്കാലിക ആശ്വാസമോ തന്ത്രപരമായ കെണിയോ?

അമേരിക്കൻ താരിഫുകളുടെ ആഘാതം കുറയ്ക്കാൻ ചൈനയുമായുള്ള വ്യാപാര ബന്ധം ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നത് ഒരു എളുപ്പവഴിയായി തോന്നാം. എന്നാൽ, ഈ ബന്ധത്തിന് അതിൻ്റേതായ സാമ്പത്തികവും തന്ത്രപരവുമായ അപകടങ്ങളുണ്ട്.

2024-25 കാലയളവിൽ ഇന്ത്യ-ചൈന വ്യാപാരം 127 ബില്യൺ ഡോളർ കടന്നെങ്കിലും, ഇന്ത്യക്ക് ഏകദേശം 100 ബില്യൺ ഡോളറിൻ്റെ വലിയ വ്യാപാരക്കമ്മിയുണ്ട്. വില കുറഞ്ഞ ചൈനീസ് ഇലക്ട്രോണിക്സ്, ടെലികോം ഉപകരണങ്ങൾ, സോളാർ പാനലുകൾ, മറ്റ് വ്യാവസായിക ഉൽപ്പന്നങ്ങൾ എന്നിവ ഇന്ത്യൻ വിപണിയിൽ ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുന്നു. അതേസമയം, ഇന്ത്യ പ്രധാനമായും കുറഞ്ഞ മൂല്യമുള്ള അസംസ്കൃത വസ്തുക്കളും ഉൽപ്പന്നങ്ങളുമാണ് ചൈനയിലേക്ക് കയറ്റുമതി ചെയ്യുന്നത്. ഇത് ഇന്ത്യയുടെ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയെ ദീർഘകാലാടിസ്ഥാനത്തിൽ ദുർബലമാക്കും.

പ്രതിരോധം, സൈനിക-സിവിലിയൻ സാങ്കേതികവിദ്യകൾ, ടെലികോം തുടങ്ങിയ തന്ത്രപ്രധാന മേഖലകളിൽ ചൈനയെ അമിതമായി ആശ്രയിക്കുന്നത് ഇന്ത്യയുടെ സുരക്ഷയ്ക്ക് ഭീഷണിയാണ്. ഈ ആശ്രിതത്വം ഇന്ത്യയുടെ ഉൽപ്പന്ന ലഭ്യതയെ ബാധിക്കാം. ഇത് രാജ്യത്തിൻ്റെ ‘ആത്മനിർഭർ ഭാരത്’, ‘മേക്ക് ഇൻ ഇന്ത്യ’ പോലുള്ള പദ്ധതികളെ പ്രതികൂലമായി ബാധിക്കും.

ചൈനയുമായി കൂടുതൽ അടുക്കുന്നത് അമേരിക്കയുമായുള്ള ഇന്ത്യയുടെ തന്ത്രപരമായ ബന്ധത്തെ ദോഷകരമായി ബാധിച്ചേക്കാം. ഹ്രസ്വകാലത്തേക്ക് ചില പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടാകുമെങ്കിലും, ദീർഘകാലത്തേക്ക് അമേരിക്ക, യൂറോപ്യൻ യൂണിയൻ, ജപ്പാൻ തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളുമായുള്ള ബന്ധം ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതാണ് ഇന്ത്യക്ക് കൂടുതൽ ഉചിതം. ഈ രാജ്യങ്ങളുമായുള്ള സഹകരണം ഇന്ത്യക്ക് സാങ്കേതികവിദ്യയിലും മറ്റ് സുരക്ഷാ മേഖലകളിലും വ്യക്തമായ നേട്ടങ്ങൾ നൽകും.

ഇന്ത്യയുടെ മുന്നോട്ടുള്ള വഴി, ബഹുമുഖ തന്ത്രം

ഈ സങ്കീർണ്ണമായ സാഹചര്യത്തിൽ, ഇന്ത്യ ഒരു സൂക്ഷ്മമായ ബഹുമുഖ തന്ത്രമാണ് സ്വീകരിക്കേണ്ടത്. അന്താരാഷ്ട്ര ബന്ധങ്ങളിൽ സ്ഥിരമായ സുഹൃത്തുക്കളില്ല, സ്ഥിരമായ താൽപ്പര്യങ്ങൾ മാത്രമേയുള്ളൂ എന്ന തത്വം ഓർമ്മിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. അമേരിക്കൻ വിപണിയിലെ ആശ്രിതത്വം കുറയ്ക്കാൻ ഇന്ത്യ മറ്റ് രാജ്യങ്ങളായ വിയറ്റ്നാം, ആസിയാൻ രാജ്യങ്ങൾ, ദക്ഷിണ കൊറിയ, ജപ്പാൻ, ലാറ്റിൻ അമേരിക്ക എന്നിവയുമായുള്ള വ്യാപാര ബന്ധം ശക്തിപ്പെടുത്തണം. ഇത് വ്യാപാര നഷ്ടം നികത്താൻ സഹായിക്കും.

‘ആത്മനിർഭർ ഭാരത്’, ‘മേക്ക് ഇൻ ഇന്ത്യ’ പോലുള്ള പദ്ധതികൾക്ക് മുൻഗണന നൽകി ആഭ്യന്തര ഉത്പാദന ശേഷി വർദ്ധിപ്പിക്കണം. ഇത് ഇറക്കുമതി കുറയ്ക്കുന്നതിനും രാജ്യത്തിൻ്റെ സാമ്പത്തിക സ്ഥിരത ഉറപ്പാക്കുന്നതിനും സഹായിക്കും. ഹരിത ഊർജ്ജം, ഇലക്ട്രിക് വാഹനങ്ങൾ, സെമികണ്ടക്ടറുകൾ പോലുള്ള മേഖലകളിൽ ചൈനയുമായി സഹകരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ, സുപ്രധാന വ്യവസായങ്ങളെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിനായി താരിഫുകളും ഇറക്കുമതി നിയന്ത്രണങ്ങളും ഉപയോഗിക്കണം. അമേരിക്കയുൾപ്പെടെയുള്ള ക്വാഡ് രാജ്യങ്ങളുമായും യൂറോപ്യൻ യൂണിയനുമായും സഹകരിച്ച് ഉയർന്ന സാങ്കേതികവിദ്യകളിലുള്ള ആശ്രിതത്വം കുറയ്ക്കണം.

ചൈനയുമായി സമതുലിതമായ ഒരു നയതന്ത്ര ബന്ധം നിലനിർത്തണം. എസ്‌സി‌ഒ പോലുള്ള വേദികളിലെ ചർച്ചകൾ സഹായകമാണെങ്കിലും, ചൈനയെ അമിതമായി ആശ്രയിക്കുന്നത് ഇന്ത്യയുടെ ദുർബലത വർദ്ധിപ്പിക്കും.

ചുരുക്കത്തിൽ, ട്രംപിന്റെ താരിഫ് ഭീഷണി ഇന്ത്യയെ ഒരു പ്രതിസന്ധിയിലേക്ക് നയിച്ചെങ്കിലും, അതിനുള്ള പരിഹാരം ചൈനയിലേക്കുള്ള ഒരു ലളിതമായ തിരിഞ്ഞുനടത്തം ആകരുത്. ചൈനയുമായി സഹകരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ, അത് വളരെ കരുതലോടെയും തന്ത്രപരമായും വേണം. വ്യാപാരം, സുരക്ഷ, തന്ത്രപരമായ താൽപ്പര്യങ്ങൾ എന്നിവ സന്തുലിതമാക്കി, ബീജിംഗിനെയും വാഷിംഗ്ടണിനെയും ഒരുപോലെ മുന്നിൽ കണ്ടുകൊണ്ടുള്ള ഒരു നയമാണ് ഇന്ത്യക്ക് ഇപ്പോൾ ആവശ്യം. ഈ തന്ത്രപരമായ സ്വയംഭരണം ഇന്ത്യയുടെ ഭാവിക്ക് നിർണ്ണായകമാണ്.