ആശയത്തിന് മാത്രമല്ല, ആളിനും അര്‍ഥമുണ്ട്

മുത്തുനബിയുടെ തിരുവസന്തം നമ്മിലൂടെ കടന്നുപോകുമ്പോള്‍ സമൂഹങ്ങളെ സമീകരിച്ച് പഠിക്കാനുള്ള അവസരം കൂടി കൈവരുന്നുണ്ട് എന്നത് ശ്രദ്ധിക്കണം. തിരുദൂതരോട് രണ്ട് സമൂഹം വെച്ചുപുലര്‍ത്തുന്ന വൈകാരികമായ അടുപ്പ അകല്‍ച്ചകളെ അളന്നെടുക്കാനുള്ള അവസരം കൂടിയാണ് ഇത്. അത് കേവലം നബിദിനം കഴിക്കുക- കഴിക്കാതിരിക്കുക എന്നിടത്ത് ഒതുങ്ങിനില്‍ക്കുന്നതല്ല. മറിച്ച് ഇരു സമൂഹത്തിന്റെയും ആത്മീയ ദര്‍ശനം വഴിപിരിയുന്ന ഒരു ബിന്ദുവില്‍ അതെത്തിനില്‍ക്കും. നബിദിനാഘോഷം കേവലം ഒരു പ്രതിഫലനം മാത്രമാണ്. വാസ്തവത്തില്‍ അതിന്റെയൊക്കെ വിത്തുതലം കിടക്കുന്നത് കുറച്ചുകൂടി താഴ്ഭാഗത്താണ്. അതായത് മതത്തില്‍ ആശയത്തിനാണോ അതോ ആളിനാണോ പ്രാമുഖ്യം എന്ന ചോദ്യത്തിന് എന്തുത്തരമാണ് മനസ്സില്‍ തികട്ടിവരുന്നത് എന്നതിനെ ആസ്പദിച്ചിരിക്കുന്നു അത്. നബിദിനം കഴിക്കുന്നവര്‍ക്ക്, “ആളിന്” എന്ന് പറയാന്‍ ഒട്ടുമാലോചിക്കേണ്ടി വരില്ല. എന്നതു പോലെ തന്നെ “ആളിനോ, ഇതെന്താ വ്യക്തിപൂജയോ? ആശയത്തിന്” എന്ന് പറയാന്‍ എതിര്‍കക്ഷികള്‍ക്കും രണ്ടാമതൊരാലോചന വേണ്ടിവരില്ല.
യഥാര്‍ഥത്തില്‍ മതത്തിന്റെ ആത്മീയ വഴിത്താരയിലൂടെ തീര്‍ഥയാത്ര നടത്തുമ്പോള്‍ ആദ്യം പറഞ്ഞ ഉത്തരമാണ് ശരി എന്ന് സാധൂകരിക്കുന്ന അനവധി അടയാളങ്ങള്‍ കാണാന്‍ കഴിയും. ഇവിടെ ഓര്‍ക്കേണ്ട പ്രത്യേകമായ കാര്യം ആശയത്തിന്റെ മൂര്‍ത്തീഭാവമാണ് ആള്‍ എന്നുള്ളതാണ്. ആളില്ലാത്ത ആശയത്തിന് കേവലമായി ഒന്നും കര്‍മതലത്തില്‍ ചെയ്യാനില്ല. മഴയും വെയിലും, ഇടിയും മിന്നും, മന്നും സല്‍വയും മറ്റു വേണ്ടതെല്ലാം നേരിട്ട് ഇറക്കിത്തരുന്ന അല്ലാഹുവിന് നൂറേടുകളും നാല് കിതാബുകളും നേരിട്ടിറക്കാന്‍ കഴിയായ്കയാണോ? മാലിക് ദീനാറും ഖാജാതങ്ങളും തരീമിലെയും ബുഖാറയിലെയും മറ്റും ആയിരക്കണക്കായ സയ്യിദുമാരും ഇക്കണ്ട സാഹസങ്ങളെല്ലാം താണ്ടി ഭൂഖണ്ഡാന്തര യാത്രകള്‍ നടത്തണമായിരുന്നോ? ഭദ്രമായി പൊതിഞ്ഞുകെട്ടിയ ഖുര്‍ആന്‍ പ്രതികള്‍ പാര്‍സലായി അയക്കാമായിരുന്നില്ലേ? ഇനി ആളെ നിയോഗിക്കുകയാണെങ്കില്‍ തന്നെ ഇതെല്ലാം കൂടി ഒരാളുടെ ചുമലില്‍ വെച്ച് “ഇതൊന്ന് അവര്‍ക്ക് ഡെലിവറി ചെയ്തുവാ” എന്നും പറഞ്ഞ് ഒറ്റയൊരാളെ വിട്ടയച്ചാ മതിയായിരുന്നില്ലേ. നാല് കിതാബിനും നൂറ് പാംഫ്‌ലെറ്റിനുമായി അല്ലാഹു അയച്ച മൊത്തം ആളുകളുടെ എണ്ണം ഒന്നേകാല്‍ ലക്ഷമല്ലേ? രണ്ടേകാല്‍ ലക്ഷം എന്നും അഭിപ്രായമില്ലേ? എന്താണതിനര്‍ഥമെന്ന് ആഴത്തിലാലോചിച്ചിട്ടില്ല അല്ലേ?

മുജാഹിദിനെക്കാളും ജമാഅത്ത് അംഗങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ വായനാശീലം ധാരാളമായി ഉണ്ട്. പക്ഷെ ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട കാര്യം വായിക്കുന്ന ആള്‍ രചയിതാക്കളെ ഗുരുക്കന്മാരായി കാണുന്നില്ല. എന്നല്ല രചയിതാക്കളുടെ ജീവിത വിശുദ്ധിയെ കുറിച്ചോ, എഴുതിവിട്ട കാര്യങ്ങള്‍ക്ക് അവരുടെ വ്യക്തിജീവിതവുമായുള്ള കോംപാറ്റിബിലിറ്റിയെ കുറിച്ചോ ഒട്ടും ചര്‍ച്ചയില്ല. ആത്മീയ ശിക്ഷണത്തിന്റെ പാതയില്‍, പഠിച്ച ആശയങ്ങളെക്കാളും ഗുരുവിന്റെ ജീവിതമാണ് ശിഷ്യന് ടെക്സ്റ്റ് പുസ്തകം! ബുഖാരിയും ഹികമും ഇര്‍ശാദുല്‍ യാഫിഈയും രിസാലതുല്‍ ഖുശൈരിയും വേണമെങ്കില്‍ നമുക്ക് ഭാഷാപുസ്തകങ്ങളുടെ/ വ്യാഖ്യാന ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ സഹായത്തോടെ വായിച്ചെടുക്കാം. പക്ഷെ, അത് റഈസുല്‍ ഉലമ സുലൈമാന്‍ ഉസ്താദിന്റെ മുന്നിലിരുന്ന് പകര്‍ത്തുമ്പോള്‍ കിട്ടുന്ന സ്വാംശീകരണം ആയിരമല്ല പതിനായിരം സ്വയംവായനകളില്‍ നിന്ന് സാധ്യമാവില്ല. ബുഖാരി ഹദീസ് വിശദീകരിക്കവെ, ബീവി ഫാത്വിമ (റ) സഹിച്ച കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ ചര്‍ച്ചക്ക് വരുന്നേരം, അത് മുഴുമിക്കാനാവാതെ കലങ്ങിയ കണ്ണുമായി ക്ലാസ് നിര്‍ത്തി എണീറ്റുപോകുന്ന ഉസ്താദ് തരുന്ന ചില അകമറിവുകളുണ്ട്. ഒരു ക്ലാസ് മാത്രമല്ല, ഉസ്താദിന്റ ജീവിതം അരിച്ചുപെറുക്കി നിരീക്ഷിക്കുന്ന ഒരു ശിഷ്യന് മറ്റൊരു തെളിവും വേണ്ടാത്ത വിധം ആശയങ്ങളുടെ പച്ചയായ മാനിഫെസ്റ്റേഷനായി ആ ജീവിതത്തെ നെഞ്ചിലലിയിക്കാന്‍ കഴിയും. സുലൈമാന്‍ ഉസ്താദ് ഇത് സിദ്ധിച്ചത് ശൈഖുനാ ഒ കെ ഉസ്താദില്‍ നിന്നാണ്. അങ്ങനെയുള്ള സുലൈമാന്‍ ഉസ്താദ് അമ്പതാണ്ടുകള്‍ക്കപ്പുറം ഒതുക്കുങ്ങല്‍ കോളജില്‍ മുദര്‍രിസായി സേവനം തുടങ്ങിയ നാളുകളിലാണ് ജമാഅത്തുകാര്‍ മൗദൂദി ബുക്കുകളുമായെത്തി “ഇവ വായിച്ച് ഒന്ന് പരിചയപ്പെട്” എന്ന് പറയുന്നത്. “ഞാന്‍ വായിച്ച് നോക്കിയിട്ട് പറയാം” എന്നല്ല ഉസ്താദ് പറയുന്നത്. എനിക്ക് പഠിക്കാനുള്ളതെല്ലാം ശൈഖുന പഠിപ്പിച്ച് തന്നിട്ടുണ്ട്, കണ്ട പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിച്ച് ശരി തെരയേണ്ട കാര്യമില്ല, ഇനി നാളെ വേറൊരു കൂട്ടര്‍ വന്ന് അവരുടെ ബുക്ക് വായിച്ച് ശരി കണ്ട് പിടിക്കാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍. ഇതാണ് ഉസ്താദവരോട് പറഞ്ഞത്.

അപ്പോള്‍ ഗുരുവില്‍ നങ്കൂരമുറപ്പിക്കാതെ ആശയക്കടല്‍ സ്വയംപരതി ശരി പുല്‍കുന്ന രീതിയും തിരിച്ചുള്ള രീതിയും വേരുതലത്തിലേ വേര്‍പ്പെട്ട് കിടക്കുന്നു. ഗുരുവിനെ തള്ളി മാറ്റിയുള്ള/ ആളെ അകറ്റി നിര്‍ത്തിയുള്ള “ആശയപൂജ” എന്നിതിനെ വിളിക്കണമെന്നില്ല? മറിച്ചുള്ളതിനെ ആള്‍പൂജ/ വീരാരാധന എന്നൊക്കെ വിളിക്കുകയുമാകാം? എന്താണ് ഈയൊരു നിലപാടിന്റെ അടിസ്ഥാന കാരണം എന്ന് നിങ്ങള്‍ക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടോ? കേട്ടോളൂ, മാനവസമൂഹത്തെ മൊത്തത്തില്‍ നമുക്ക് രണ്ടായി പകുക്കാം. ഒന്ന് ബാഹ്യമായും ആന്തരികമായും കറതീര്‍ന്ന വിനയമുള്ളവര്‍. രണ്ട് ബാഹ്യമായി മാത്രമുള്ള മസിലുപിടി വിനയമുള്ളവര്‍. ആശയത്തെ അംഗീകരിക്കാം, പക്ഷേ ആളെ അത്രക്ക് വേണോ? എന്നാണ് രണ്ടാം ജാതിയുടെ ഉള്‍തിളപ്പ്. ഈ വിഭാഗത്തിന്റെ നേതൃസ്ഥാനത്ത് വരിക ഇബ്‌ലീസ് അവര്‍കളാണ്. ആയതുകൊണ്ടാണ് കല്‍പ്പിച്ചത് അല്ലാഹു ആയിട്ടുപോലും ആദമി(അ)ന് സുജൂദ് ചെയ്യണമെന്ന കാര്യം ഉള്‍ക്കൊണ്ട് സമ്പൂര്‍ണ വിനയത്തിലേക്ക് തലകുനിക്കാന്‍ അയാള്‍ക്കാകാതെ പോയത്. ഫിര്‍ഔനിലും ഹാമാനിലും നംറൂദിലും ഖാറൂനിലും മാത്രമല്ല, മുത്തുനബിയെ ഉള്‍കൊള്ളാന്‍ കഴിയാതെ തലവെട്ടിച്ച് നടന്ന അറേബ്യന്‍ പ്രാമാണ്യമടങ്കലും ഇതേ ജനുസില്‍ പെടുന്നവരാണ്. നിങ്ങള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചോ എന്നറിയില്ല, ഇവരെല്ലാം പലപ്പോഴായി പറഞ്ഞ കാര്യം, “അവര്‍ പറയുന്ന കാര്യം ശരി തന്നെ, പക്ഷെ അത് പറയാന്‍ നിയോഗിതരാവേണ്ടിയിരുന്നത് അവരാണോ, അവര്‍ അത്രക്കായോ?” എന്ന രീതിയിലായിരുന്നു.

ഇപ്പറഞ്ഞത് ഇതേ അര്‍ഥത്തിലല്ലെങ്കിലും പുതുകാലത്തെ എതിര്‍പക്ഷ പാളയങ്ങളിലെല്ലാം പുളഞ്ഞ് കിടപ്പുണ്ട്. അതിങ്ങനെയാണ്: പ്രവാചകന്റെ ആശയങ്ങള്‍ വിശകലനം ചെയ്ത് അനുയോജ്യമായത് തിരഞ്ഞെടുക്കുക എന്നതിലാണ് കാര്യം; അല്ലാതെ “ഫീ ഹാലിഹീ വ ഫആലിഹീ വ മഖാലിഹീ” കണ്ണടച്ചു പുല്‍കുക എന്ന “ആള്‍പൂജ” വര്‍ജ്യമായി വരുന്നു. ലോജിക്കല്‍ റീസണിംഗ് ആണ് പ്രധാനം. ഒപ്പം എനിക്കു തന്നെ വായിച്ചു കണ്ടുപിടിക്കാമെങ്കില്‍ ഒരു ഗുരു തൊട്ടുകാണിച്ചുതരുന്നത് പോലെ ചെയ്യുന്നത് ഒരു കുറച്ചിലല്ലേ എന്ന ചിന്തയും. ഈ ചിന്ത ഭൗതികവാദത്തിന്റെ നാറ്റം പേറുന്ന ഒന്നാണ്. അത് കാര്യകാരണങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം കിടക്കുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ ദഹിച്ചു കിട്ടുന്നതിനെ റദ്ദ് ചെയ്യുന്ന കേടുനിലപാടാണ്. “യുഅ്മിനൂന ബില്‍ഗൈ്വബി” എന്ന് പറയുന്നത് ഇതിന്റെ എതിരാണ്. മനുഷ്യനെ പടക്കുന്നേരം മലക്കുകള്‍ ഇടഞ്ഞുനിന്നപ്പോള്‍ “ഇന്നീ അഅ്‌ലമു മാലാ തഅ്‌ലമൂന്‍” എന്നു പറഞ്ഞ അറിയാപ്രപഞ്ചത്തെ ഉള്‍കൊള്ളാന്‍ കാര്യകാരണത്തിന്റെ ലോജിക്ക് കിണറ്റില്‍ നിന്ന് പുറത്ത് വരണം. അല്ലാത്ത കാലത്തോളം ആശയം വലിയ ചക്കയും ആള്‍ വെറും ചുക്കുമായി ചുരുങ്ങും. ഭൗതികവാദത്തിന്റെ അരികു ചേര്‍ന്ന് ഘടിപ്പിച്ചുവെക്കുന്ന റീസണിംഗിനെ എങ്ങനെയാണ് ഈ തലം തകര്‍ക്കുന്നതെന്നതിന് ഒറ്റ ഉദാഹരണം പറയാം. ആള്‍ മുത്തുനബി. ആശയം ഖുര്‍ആന്‍. ഖുര്‍ആന്‍ കലക്കിക്കുടിച്ച് അപ്രകാരം ജീവിച്ചാല്‍ ആരാവും? നോക്കാം. ഖുര്‍ആന്‍ കാണുക പോലും ചെയ്യാതെ, അറേബ്യയില്‍ പ്രശ്‌നം സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഒരാള്‍ വന്നിട്ടുണ്ട്, ഒന്ന് പോയി നോക്കാം, തക്കം കിട്ടിയാല്‍ തട്ടിക്കളയുകയും ചെയ്യാം എന്ന വിചാരത്തില്‍ ഒരാള്‍ നബിയെ കാണാന്‍ വരുന്നു. അരയില്‍ കത്തി തിരികിയിട്ടുമുണ്ട്. വന്ന് കണ്ട് നോക്കിയപ്പോല്‍ കേട്ടതുപോലെയൊന്നുമല്ല. മനസ് വെള്ളമായി അലിഞ്ഞു. ശഹാദത്ത് കലിമ ചൊല്ലി. തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം ആള്‍ മരിച്ചു പോയി. പക്ഷെ അദ്ദേഹം സ്വഹാബിയായി. വേറൊരാള്‍ ജീവിതത്തില്‍ വെളിവ് വെച്ച അന്ന് മുതല്‍ തൊണ്ണൂറ്റാറാം വയസ്സിന്റെ അവസാനയാമം വരെ ഖുര്‍ആന്‍ പ്രകാരം ജീവിച്ചു. മതവിജ്ഞാനീയങ്ങളെല്ലാം കലക്കിക്കുടിച്ചു. പക്ഷെ അയാളുടെ സ്ഥാനം ഒരു മിനുട്ട് സ്വഹാബിയായി ജീവിച്ചയാളുടെ എത്രയോ താരാപഥങ്ങള്‍ക്ക് കീഴേയാണ്. എന്നല്ല അയാള്‍, അത്തരം ആയിരം പുരുഷായുസ് ആരാധനാ നിമഗ്നനായി ജീവിച്ചാല്‍ പോലും സ്വഹാബിയുടെ മണം കിട്ടുക പോലുമില്ല. ആശയമോ ആളോ ഏതാ വലുത്? മുത്തുനബിയായ “ആളുടെ” അടുത്തുവന്നു നിന്നു എന്നത് കൊണ്ട് മാത്രമാണ് അവര്‍ സ്വഹാബിയായത്. കാന ഖുലുഖുഹുല്‍ ഖുര്‍ആന്‍ എന്ന് പറഞ്ഞ ആശയലോകത്തെ അക്ഷരം പ്രതി പകര്‍ത്തി ജീവിച്ചിട്ടും ആ ഒരു ധന്യ നിമിഷത്തിന്റെ സ്വഹാബീമഹത്വത്തിലേക്ക് ഉയരാനാകുന്നില്ല. വലിയ്യിന്റെ നിഹായത്തില്‍ നിന്നാണ് സ്വഹാബിയുടെ ബിദായത് എന്നോര്‍മിച്ചോ.

ഇസ്‌ലാമിക പ്രബോധനത്തിന്റെ ചരിത്രം ചൂഴ്ന്നു പഠിക്ക്. ലോകം ഇസ്‌ലാമിലേക്ക് വന്നത് ആളുകളിലൂടെയോ ലഘുലേഖകളിലൂടെയോ? ആള്‍ക്ക് വില കൊടുക്കാതിരിക്കുകയും അല്ലെങ്കില്‍ അതിന് മനസ്സിലെ ഗുപ്തമായ ഒരു ഔദ്ധത്യം തയ്യാറാവാതിരിക്കുകയും എന്നാല്‍ ആശയങ്ങളെ നെഞ്ചോടു ചേര്‍ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അപകടാവസ്ഥ ജമാഅത്തടക്കമുള്ള പ്രസ്ഥാനങ്ങളിലെ അംഗങ്ങള്‍ക്ക് ആത്മീയ ലോകത്തെ പ്രകാശവര്‍ഷങ്ങള്‍ നീളുന്ന പ്രതലങ്ങളെ നഷ്ടമാക്കുന്നുണ്ട്. നബിയുടെയും ശേഷക്കാരുടെയും ആശയങ്ങള്‍ ജീവിതത്തില്‍ പകര്‍ത്തുക എന്നല്ലാതെ എന്താ ഒരു മുട്ടും പാട്ടും എന്ന ചോദ്യം മിളുന്തി വരുന്നത് ഈയൊരു തലത്തില്‍ നിന്നാണ്. ബദ്‌രീങ്ങള്‍ ജീവത്യാഗം ചെയ്ത് മോചിപ്പിച്ചെടുത്ത ആ ഇസ്‌ലാമനുസരിച്ച് ജീവിക്കുകയെന്നല്ലാതെ എന്ത് ബദ്ര്‍ ദിനം? എന്ത് ജീലാനീ ദിനം? എന്ത് രിഫാഈ ദിനം? എന്ത് മിഅ്‌റാജ് ദിനം? എന്ത് അജ്മീര്‍? എന്ത് മമ്പുറം? ഈയൊരു ചിന്ത പടര്‍ത്തിയ വിഷവായു ശ്വസിച്ച് വളരുകയാലാണ് ജമാഅത്തിലെ പുതുതലമുറക്ക് ഈ കണ്ട പേരുകള്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ആല്‍മരം/ താമര/ തുളസി എന്നൊക്കെ കേള്‍ക്കുമ്പോലുള്ള ബഹുദൈവത്വത്തിന്റെതായ ചിത്രം മനസ്സുകളില്‍ കല്ലിച്ചു വരുന്നത്. ഇശ്ഖ് കോഷ്വ്യന്റില്‍ മാത്രമല്ല വിലായ/ കറാമ കോഷ്വ്യന്റുകളിലും വട്ടപ്പൂജ്യമായി ജമാഅത്ത് പരിസരത്തില്‍ വളരുന്ന കൊച്ചുമക്കള്‍ തോറ്റുപോവുന്നത് എന്ന് ഉള്ളില്‍ ആത്മീയതയുടെ നനവു പടര്‍ന്ന ജമാഅത്തുകാര്‍ ഉറക്കെ ചിന്തിക്കേണ്ടതായിട്ടുണ്ട്. എന്തുകൊണ്ടാണ് മനുഷ്യരിലെ പുണ്യവാളന്മാരെ അവര്‍ക്ക് ഉള്‍കൊള്ളാന്‍ കഴിയാത്തതെന്നതിന്റെ ലോജിക് ഇനി നമുക്കൊന്ന് പറഞ്ഞുനോക്കണം, പിന്നെയാവാം അല്ലേ?
.